Bugün geç öğrendiğim şehit haberlerinden sonra kendimden, insanlığımdan utandım. Ben günlük koşturmaların telaşına kendimi kaptırmışken kaç ocağa ateş düşmüş ve hayatının baharında gencecik kardeşlerimiz yaşamını kaybetmişti. Bizler her gün gelen şehit haberinden sonra hayatlarımıza devam ederken  evlatlarını kaybeden anaların acısını anlayabilir miyiz?

Tabii ki hayır!! anlayamadığımız gibi bilgisayarlarımız başında kendimizce konuya hassasiyet gösterip ertesi gün unutan insanlara dönüşüyoruz, ne acı!!! Bu vatan kolay kazanılmamışken geleceğimizi emanet ettiğimiz gençleri kaybetmek, olanları unutmak bu kadar kolay olmamalı. Herkes taşın altına elini koymalı, hükümet görevini yapmalı ve bu hainlere gereken hesabı sormalıdır. Barış ve özgürlük adı altında yapılanları siyasi görüş ayrılıkları ve kutuplaşmalarla çözümsüz bırakma lüksümüz yok. 

Milli vicdanların feryat ettiği bugünkü ortamda; sabır taşı çatlamış ve tahammül sınırı çoktan aşılmıştır. Bilinmelidir ki milletimiz, kanlı terör örgütü konusunda sabır değil, kökünün kurutulması için heyecan, irade, karar ve tavizsiz bir mücadele beklemektedir…YETER ARTIK !!!